به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان در سخنرانی حرم مطهر بانوی کرامت با بیان اینکه یکی از دانش‌های مورد نیاز برای دیندار کردن و ولایتمدار کردن دیگران دانش حیات شناسی است، گفت: وقتی ما از طبع حیات و قوانین حاکم بر حیات خبر نداشته باشیم، نمی‌توانیم دیندار بمانیم و دیگران را متقاعد به دینداری کنیم.

وی با بیان اینکه قرآن می‌فرماید وقتی انسان‌ها در کشتی طوفان‌زده قرار می‌گیرند خدا را مخلصانه صدا می‌زنند، گفت: اگر امیرالمؤمنین (ع) هم خدا را مخلصانه صدا می‌زند، به خاطر این است که خود را در حال غرق شدن می‌بینند، بنابراین انسان‌های عاقل در حال فراغت هم می‌فهمند که دستشان از همه جا کوتاه است و خدا را خالصانه صدا می‌زنند.

تولیت مدرسه علمیه دارالحکمه تهران ادامه داد: عارفان وقتی خدا را مخلصانه صدا می‌زنند حس نمی‌کنند که فضیلتی دارند و کار خاصی انجام داده‌اند، زیرا می‌دانند که اگر غیر از خدا را بخوانند جوابی نمی‌شنوند. پیامبر (ص) می‌فرمایند من وقتی پلک می‌زنم می‌گویم آیا دوباره پلک من گشوده خواهد شد و دنیا را خواهم دید؟ بنابراین عارفان همیشه مضطر هستند و این اضطرار را در متن زندگی می‌بینند.

وی یکی از بزرگترین تهدیدهای قرآن را برداشتن کمک خدا از انسان دانست و افزود: خداوند می‌فرماید اگر دعای شما و خوبان شما نبود انسان در این عالم هستی از بین رفته بود؛ کسی که حیات را بشناسد می‌فهمد که انسان در این عالم هستی جز با مراقبت و حمایت خداوند زنده نمی‌ماند و از بین می‌رود.

مدیر مرکز تخصصی تبلیغ با بیان اینکه اگر بدانیم در چه دنیای وحشتناکی زندگی می‌کنیم، همواره به یاد خدا بودیم و به خدا پناه می‌بردیم، گفت: یکی از مقدمات متقاعد شدن به دینداری و پذیرفتن ولایت و امامت شناخت طبع حیات بشر است که چقدر وابسته هستیم و نقش امام چیست و ما را از چه خطراتی نجات می‌دهد.

وی با بیان اینکه اولیای خدا می‌دانستند دنیا کجاست، لذا به سوی خدا فرار و التماس می‌کردند، گفت: امام سجاد علیه السلام مدام گریه می‌کردند و می‌فرمودند من نمی‌دانم عاقبت کار من چه می‌شود بنابراین برای دینداری و رفتن به سمت خدا باید ابتدا دنیا و حیات را بشناسیم و اگر معرفت درستی به دنیا پیدا کردیم، لحظه‌ای از خدا غافل نخواهیم شد.

استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به اینکه بسیاری از آیات قرآن برای درک سنت‌های الهی بر حیات بشر است، گفت: امیرالمؤمنین (ع) در ابتدای نامه ۳۱ نهج البلاغه نتایج حیات شناسی خود را بیان می‌کنند که روزگار من را تسلیم کرد و معترف به قدرت زمان هستم؛ ائمه (ع) اینگونه مضطر بودند و می‌دانستند در چه دنیایی زندگی می‌کنند و با این علم همیشه رو به سوی خدا داشتند و با خدا مناجات می‌کردند.